[FMA fanfiction] Memories beyond

เนื้อเรื่อง

FMA Fanfiction

:: Memories beyond ::

อากาศยามเช้าสดใสเหมือนทุกๆวัน หากแต่วันนี้เขากลับฝันถึงเรื่องเก่าๆที่ลืมไปนานแสนนานแล้ว

เอ็ดเวิร์ดดันตัวขึ้นจากที่นอนด้วยสายตาเหม่อลอย พลางนึกถึงความทรงจำอันแสนสุข

...................
.........................

"พี่ฮะ" เสียงใสๆของน้องชายคนเดียวของเขา อัลฟรอนซ์ เอลริค ดังขึ้น
"อือ.. อัล อรุณสวัสดิ์" พี่ชายตัวดีลืมตาขึ้นมาทักทายได้ซักประเดี๋ยวก็ฟุบหลับลงไปต่อ ปล่อยให้น้องชายต้องปลุกขึ้นมาอีกรอบด้วยวิธีเดิมๆ เนื่องจากพี่ของเขามักจะเป็นแบบนี้ประจำ
"พี่ฮะ.. ถ้าไม่ตื่นล่ะก็.." ว่าดังนั้นอัลก็เดินกลับไปที่ประตู ตั้งท่าเรียบร้อยเตรียมวิ่งอย่างเต็มที่เพื่อดันตัวเองให้ลอยขึ้น แล้วหล่นลงมาทับตัวคนที่นอนอยู่อย่างสวยงาม
"แอ่ก!" เอ็ดเวิร์ดรีบลุกขึ้นเนื่องจากโดนกระแทกเข้าที่ลำตัวพอดี

"เจ็บนะ อัล!" เจ้าคนที่โดนกระแทกลูบท้องป้อยๆ ทำให้คนที่เพิ่งใช้วิธีปลุกพิสดารที่ใช้กับพี่ตนเองเท่านั้นต้องเอ่ยอย่างเหนื่อยใจ
"ก็วันนี้นัดกับคุณแม่จะไปสวนสนุกกันไม่ใช่เหรอฮะ เดี๋ยวก็สายหรอก"
"อ๊ะ! ลืมไป โทษทีนะอัล" เอ็ดเวิร์ดหัวเราะแหะๆ ก่อนรีบหยิบผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำไป

แกร๊ก แกร๊ก

"อรุณสวัสดิ์ฮะ คุณแม่" เสียงใสๆสองเสียงเอ่ยพร้อมกัน
"อ้าว แหม อรุณสวัสดิ์จ้ะทั้งสองคน" ว่าพลางละมือจากจานที่เจ้าตัวกำลังจัดอยู่ แล้วเดินมาหาลูกตัวยุ่งพร้อมหอมแก้มไปคนละหนึ่งที
"วันนี้ตื่นเช้าจังนะจ้ะ เอ็ดเวิร์ด นึกว่าจะลืมสัญญากันไปซะแล้ว" คุณแม่ว่าพลางหัวเราะคิก ทำให้เอ็ดเวิร์ดต้องรีบหัวเราะกลบเกลื่อน
"ก็พอดี.. อัลมาปลุกให้น่ะฮะ" เอ่ยเสร็จแล้วมองไปที่อัล พร้อมยิ้มแห้งๆ
"ก็พี่น่ะ ขี้เซานี่ฮะ"

เจ้าคนขี้เซาที่ว่ารีบเอามือไปขยี้หัวน้องตัวเองทันที
"นี่ ขายพี่ตัวเองเรอะ!" เสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วบ้าน ช่างเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขเหลือเกิน
"พอได้แล้วจ้ะ ทั้งสองคน รีบไปล้างมือแล้วมาทานข้าวมา" คุณแม่จัดการผลักลูกทั้งสองให้ไปทางอ่างล้างมือ

พอทั้งสองคนจัดการกับมือตัวเองเสร็จก็รีบวิ่งมานั่งที่โต๊ะอาหาร
"รีบทานนะจ้ะ เดี๋ยวเราก็ไปสวนสนุกสายกันหรอก" ทริชาเอ่ยพร้อมแย้มยิ้ม
"คร้าบบบบบ" ทั้งสองคนรีบตอบรับคำพูดของคนที่พวกเขารักมากที่สุด หารู้ไม่ว่า อีกไม่นานพวกเขาจะต้องพบกับเรื่องที่ทำให้เสียใจมากที่สุดเช่นเดียวกัน
"เอ็ดเวิร์ด.." ทริชามองไปยังจานอาหาร "แล้วนมสดขวดนั้นไม่ดื่มหรือจ้ะ?"

เจ้าคนไม่ดื่มนมสะอึกกึก พูดพลางเหงื่อไหลพลั่กๆ
"ก็มัน....ของน่าเกลียดน่ากลัวแบบนี้กินไม่ได้หรอกฮะ มันคือยาพิษ กินไปต้องตายแน่ๆฮะ! มันเป็นคำสาปของวัวที่ส่งมาเพื่อล้างแค้นมนุษย์ที่กินเนื้อมันต่างหาก!"

อัลฟรอนซ์เหงื่อตกกับความคิดของพี่ชายตัวเอง
"เอ่อ.. พี่เพ้อเจ้อแล้วนะฮะ..."
"ว่ายังไงนะอัล! "

ทริชายิ้มนิดนึงก่อนเอ่ยท้วง
"เอาล่ะ! นมน่ะ มีประโยชน์นะจ้ะ กินแล้วจะได้แข็งแรง ตัวสูงๆเหมือนคุณพ่อไงจ้ะ" พูดถึงตรงนี้ เอ็ดเวิร์ดก็ตะโกนดังลั่น เพราะทริชาได้เอ่ยถึงคนที่เขาเกลียดมากที่สุด ...พ่อของเขา!...
"ทำไมคุณแม่ต้องพูดถึงคนๆนั้นด้วยฮะ! ในเมื่อเขาไม่เคยมาสนใจอะไรอยู่แล้ว!!"
"..เอ็ดเวิร์ด.."

ทั้งๆที่รู้ว่าลูกคนนี้เกลียดคุณมากแค่ไหน... แต่ฉันก็ยังลืมคุณไม่ได้ คุณอยู่ที่ไหนกันคะ...?

"ขะ..ขอโทษฮะ" คำขอโทษเนื่องจากเขาทำให้คนสำคัญของเขาต้องทำหน้าเศร้า ราวกับว่าน้ำตาจะไหลออกมาจากดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้น ..บาปเหลือเกิน..
"พี่ฮะ.." อัลฟรอนซ์ตั้งใจจะพูดเรื่องอื่นขึ้นมาแทน แต่ว่า เขาก็ไม่สามารถเปล่งเสียงออกไปได้

....เงียบ....

บรรยากาศเริ่มไม่ค่อยดี เหมือนว่ามีเมฆดำกำลังคืบคลานเข้ามา บ้านทั้งบ้านเงียบเชียบเหมือนไม่มีใครอยู่จนกระทั่งมีเสียงๆหนึ่งมาทำลายความเงียบนั่น

"กริ๊งงงงงงง" เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้คนที่อยู่ที่นั่นต้องสะดุ้ง
"กริ๊งงงงงงงงงงงงงง"

"อะ.. แม่ไปรับก่อนนะจ้ะ" ว่าเสร็จก็รีบวิ่งไปทางโทรศัพท์โดยไม่รีรอ จนอยู่ห่างพอที่จะไม่ได้ยินสิ่งที่เอ็ดเวิร์ดพูด
"ชั้นทำให้แม่ต้องเสียใจอีกแล้ว.." อัลฟรอนซ์เห็นพี่ชายทำหน้าเศร้า จึงพยายามพูดปลอบใจพร้อมโน้มตัวลงไปกอดพี่ชายของตนเอง ถึงแม้ว่าเขาอยากจะพบพ่อ แต่ในเมื่อพี่ของเขาเกลียดคุณพ่อมากถึงขนาดนั้น เขาเองก็ไม่อยากทำให้พี่ต้องลำบากใจเช่นเดียวกัน
"ไม่หรอกฮะ.. ผมเข้าใจ"
"...........................อัล...."

ทันใดนั้นก็เกิดเสียงโหวกเหวกดังมาจากทางที่โทรศัพท์ตั้งอยู่
"โครม!!"

ทริช่ากำลังนอนสลบอยู่ที่พื้น ผมสีน้ำตาลสยายเรี่ยไปตามแนวราบของแรงโน้มถ่วง ใบหน้าของเธอดูซีดเซียวเหมือนกับว่าไม่ใช่มนุษย์ที่ยังมีชีวิตอยู่
"แม่ฮะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
เอ็ดเวิร์ดกับอัลฟรอนซ์รีบวิ่งมาตรงที่ๆทริชาอยู่ หยาดน้ำใสๆถูกรินไหลออกจากดวงตาของอัลฟรอนซ์ ในขณะที่เอ็ดเวิร์ดกำลังตะโกนเรียกอย่างสุดเสียง จนคนที่อยู่ใกล้บ้านต้องรีบวิ่งมาดูว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

"ปัง!" ประตูถูกเปิดผางออก เผยให้เห็นที่มาของเสียงร้องนั่น
"พวกเธอ"
"เอ็ด! อัล!" วินรี่ร้องตะโกนอย่างตกใจ

"ยาย... วินรี่..." ทั้งสองคนหันมา พร้อมกับที่ตอนนี้น้ำตากำลังไหลนองหน้าของอัลฟรอนซ์ ส่วนเอ็ดเวิร์ดมีเพียงเสียงที่สั่นเครือเท่านั้น
"แม่..."

พินาโกะเดินเข้าไปเอามือตบที่ไหล่เล็กๆคนละข้าง
"ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวฉันเรียกหมอมาให้ วินรี่ รีบไปเรียกคุณหมอมาที่นี่ที!"
"อะ..ค่ะ!!"

...

"ต้องให้คนไข้นอนพักนะครับ" หมอกล่าวกับคนที่อยู่ในห้องทั้งสี่คน เอ็ดเวิร์ด อัลฟรอนซ์ พินาโกะและวินรี่พยักหน้ารับ
"เดี๋ยวผมขอออกไปข้างนอกก่อนนะครับ" ไม่รอช้า เอ็ดเวิร์ดวิ่งออกไปทันที ปล่อยให้คนที่นอนอยู่บนเตียงได้นอนพักผ่อนต่อไป อัลสังเกตุได้ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น จึงรีบวิ่งตามพี่ชายอย่างไม่รอช้า

สายลมเย็นๆพัดผ่าน ทำให้เส้นผมสีทองสั้นปลิวไสว ใบหน้าหมองเศร้าส่งผลให้คนที่เพิ่งเดินเข้ามาหาต้องวิ่งมานั่งข้างๆ ปล่อยให้ความเงียบเข้ามาเกาะกุม

.........
"ชั้นไม่ดีสินะ... เพราะงั้น คุณแม่ก็เลย..." เอ็ดเวิร์ดพูดพลางพยายามกั้นสิ่งที่มันจะไหลออกมาจากตาซะให้ได้ มือเล็กๆกำแน่นจนเกิดเป็นรอยเล็บแดงๆ
"ไม่ใช่หรอกฮะ! พี่ไม่ผิดหรอก!" อัลฟรอนซ์พยายามปลอบใจพี่ชายตนเอง
".......อือ......"

................
.......................
.................................

เรื่องเก่าๆที่ทำให้ตัวเขาหวนคิดถึง... เพราะว่าหลังจากตอนนั้นไม่นาน เรื่องเลวร้ายก็เกิดขึ้น ทุกสิ่งทุกอย่างพังพินาศไปกับมือ

ร่างบางนั่งนึกทบทวนถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในโลกแห่งนั้น ช่างเป็นความทรงจำที่ทำให้เขารู้สึกถึงความสุขที่ห่างหายไปนาน อาการเหม่อลอยทำให้เขาไม่รู้สึกตัวเลยว่า กำลังมีคนๆนึงเปิดประตูห้องเข้ามา
อัลฟอนส์ ไฮเดริธ เห็นร่างบนเตียงกำลังเหม่อลอย สายตามองไกลออกไปนอกหน้าต่าง ทำให้ตัวเขาไม่อยากจะพูดขัดคนตรงหน้า อยากจะแค่มอง...มองคนๆนี้ให้นานเนิ่นนานอย่างนี้เท่านั้น...

แต่ก็ได้ไม่นาน เพราะคนที่ถูกจ้องกลับรู้ตัวขึ้นมาซะก่อน
"อัลฟอนส์.." เสียงเรียกทำให้ชายหนุ่มต้องสะดุ้งตัวขึ้น ก่อนที่จะเดินมาหาคนที่นั่งอยู่บนเตียง อัลฟอนส์นั่งลงบนเตียงใกล้กับเอ็ดเวิร์ด
"ผมแค่จะมาเรียกคุณลงไปทานข้าวน่ะครับ" เจ้าของเสียงเอ่ยพร้อมยิ้มน้อยๆ
"อือ.."

ชายหนุ่มสังเกตุได้ถึงความผิดปกติจากทุกที เพราะวันนี้คนตรงหน้าดูเหม่อลอยไร้ชีวิตชีวาอย่างที่เคยเป็น จนร่างสูงต้องยื่นมือเข้าไปลูบหัวคนที่นั่งเหม่ออยู่
"เป็นอะไรรึเปล่าครับ?" เอ็ดเวิร์ดปัดมืออัลฟอนส์ออกเบาๆ ก่อนเอ่ยตอบ
"เปล่า... ก็แค่.. คิดถึงเรื่องเก่าๆน่ะ" นัยน์ตาสีฟ้าจ้องมองไปยังคนที่กำลังเล่าเรื่อง สายตาดูอ่อนโยนมากกว่าที่เคย
"ชั้นน่ะ.. เคยเกือบได้ไปสวนสนุกด้วยล่ะ" ว่าพลางก็หัวเราะแห้งๆ "แต่ก็ยังไม่ทันจะได้ไป.."
"เกิดอะไรขึ้นอย่างงั้นหรือครับ?" อัลฟอนส์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง พร้อมกับกระเถิบเข้าไปใกล้กว่าเดิม แต่เอ็ดเวิร์ดกลับส่ายหน้า
"ไม่มีอะไรหรอก...." ชายหนุ่มไม่อยากคาดคั้นอะไรมากนัก จึงตัดบทด้วยการดันตัวคนข้างๆให้เข้าไปอาบน้ำแต่งตัว เตรียมพร้อมลงไปทานข้าว
"ถ้างั้นรีบไปจัดการตัวเองได้แล้วครับ!" พูดพลางพับผ้าห่มเก็บเรียบร้อย จนทำให้คนที่โดนผลักขำเล็กๆกับการกระทำอย่าง"คุณแม่"แบบนี้

...จริงๆนะ... นายทำให้ชั้นฝันถึง.....................

********
จบแบบไม่ค่อยสมบูรณ์ = ='
เพราะขี้เกียจและแต่งไม่ออก...ฮา...